Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

ΤΑ ΛΑΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ



Κάθε Φεβάρη, αφού πάρω πρώτα αρκετά προγνωστικά, αφιερώνω μια εβδομάδα από την άδεια μου στο ψάρεμα. Για να το απολαύσω δε ακόμη περισσότερο όλο αυτό το χρονικό διάστημα της αναμονής, προσπαθούσα να εξοπλίσω την νέα μου ψαρόβαρκα στολίζοντάς την με νέα τεχνολογικά καλούδια, πράγματα όμως άκρως απαραίτητα για να απολαμβάνω το ψάρεμά μου.


Ένα βυθόμετρο Hamimberd κι ένα GPS Carmin όσο απλά και λειτουργικά μπορούσα να πάρω χωρίς πολλά πολλά, αφού οι τόποι που ψαρεύω δεν απέχουν παρά μέχρι έξι μίλια από την ακτή και τα βάθη δεν ξεπερνούν τα 80 μέτρα. Αυτό που επέμενα ήταν η ευκρινής απεικόνιση του βυθού, πράγμα απαραίτητο στην συρτή βυθού αλλά και στην καθετή. Όσο για το GPS ένας χάρτης με τα ισοβαθή θεωρώ ότι βοηθάει πάντα. Εφοδίασα τον « Ευστράτιο» επίσης με τέσσερις καλαμοθήκες στις ανάλογες κλίσεις ώστε να μπορώ να ρίχνω μέχρι και τέσσερα δολώματα στο νερό, ένα μεγάλο ψυγείο που μετατρέπεται και σε δεξαμενή ζωντανού, μια αντλία αέρα και μια θήκη που να χωρά άνετα όλα τα τεχνητά μου.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε γάντζους, απόχες, νέα τεχνητά, παράμαλλα και πολλά άλλα αξεσουάρ που δεν λείπουν ποτέ από το βαλιτσάκι μου ή την βάρκα. Το να ζεις σε μια επαρχιακή πόλη  έχει μόνο πλεονεκτήματα όσον αφορά την γρήγορη διάδοση των ψαρευτικών νέων. Έτσι δεν άργησα να πληροφορηθώ από πολύ νωρίς για τους τόπους που κυκλοφορούσαν γοφάρια, κυνηγοί και φυσικά τα λαβράκια. Μετά από δύο ημέρες έντονων βροχοπτώσεων ο καιρός γαληνεύει κι εγώ βρίσκομαι στην ράμπα φορώντας ολόσωμες μπότες προσπαθώντας να ρίξω την ψαρόβαρκά μου. Η τετράμετρη ψαρόβαρκα δεν αργεί να πέσει και η εικοσάχρονη ολοκαίνουργια τετράχρονη μηχανή δεν άργησε να ανταποκριθεί στο πάτημα της μίζας και μετά από λίγη προθέρμανση με οδηγεί στο σημείο που επέλεξα να ξεκινήσω την συρτή. Η μέρα δεν έχει χαράξει ακόμη και η υγρασία γίνεται αισθητή στο πρόσωπό μου. Τα υπόλοιπα μέρη είναι σωστά καλυμμένα φροντίζοντας γι'  αυτό ο ειδικός ρουχισμός να με κρατάει στεγνό και ζεστό. Τρία μίλια συρτής και το δεξί καλάμι της Shimano, ένα Beast Master 50-150 με μηχανισμό Tecota και φορτωμένο με 200 μέτρα  πετονιά διαμέτρου 0,40mm προσκυνάει παίρνοντας την χαρακτηριστική κουρμπαριστή στάση και το κλίκερ ταυτόχρονα ηχεί ευχάριστα στα αυτιά μου. Ελαττώνω απλά λίγο το γκάζι μειώνοντας την ταχύτητα στα δύο ναυτικά μίλια και παίρνω το καλάμι στα χέρια. Τα φρένα σωστά ρυθμισμένα ανταποκρίνονται άψογα στο δούλεμα της μανιβέλας και στις κόντρες του ψαριού κουράζοντάς το κατάλληλα ώστε να καταφέρω να το φέρω κοντά στην βάρκα, βάζοντάς το μέσα στην απόχη. Ένας λύκος του κιλού με καλοσσωρίζει κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι σαν να μου έλεγε πως κάπου εδώ υπάρχουν κι άλλοι σύντροφοι.

Γι αυτό τον σκοπό έχω πάντοτε μαζί μου τρία τέσσερα μπουκαλάκια του μισού λίτρου, απ’ αυτά του εμφιαλωμένου νερού, στα οποία τυλίγω γύρω τους αρκετά μέτρα νήματος στην άκρη του οποίου δένω ένα βαρίδι 200-300 gr. Όταν δέχομαι κάποιο χτύπημα πετάω αμέσως  ένα από τα μπουκαλάκια στο νερό μαρκάροντας με αυτό τον τρόπο γρήγορα και άμεσα το σημείο στοχεύοντας και στα υπόλοιπα ψάρια του κοπαδιού. Πράγματι στην δεύτερη γύρα ένας ακόμη λαύρακας κάνει το δεύτερο καλάμι να κυρτώσει και τα φρένα του μηχανισμού να πάρουν φωτιά. Καλάμι ανά χείρας και αρχίζει η μάχη. Τα φρένα παίρνουν φωτιά και η μάχη μετά από λίγα λεπτά έχει μια τραγική κατάληξη, το διαμέτρου 0,20mm παράμαλλο δεν άντεξε στην πίεση σπάζοντας στα δύο επιπλέον κλικ που βιαστικά έσφιξα τα φρένα, παρασυρμένος από την ανυπομονησία μου, να δω το τέρας που πάλευα μέχρι εκείνη την στιγμή. Από την μια η εμμονή μου να χρησιμοποιήσω λεπτά παράμαλλα και από την άλλη η βιασύνη είχαν αυτό το ολέθριο αποτέλεσμα. Τα έβαλα για μια στιγμή με τον εαυτό μου, αλλά συνήλθα μετά από λίγο και συνέχισα το ψάρεμά μου. Η χρήση λεπτών παράμαλλων για μένα έχει να μου δώσει μόνο θετικά αποτελέσματα, αφού γίνεται πιο δύσκολα ορατό από τα ψάρια. Αλλά και από την άλλη δίνει μια πιο ζωντανή πλεύση στο τεχνητό μου κάνοντάς το να φαίνεται σαν αληθινό προκαλώντας ακόμη περισσότερο τα ψάρια.

Βέβαια απαιτεί μια πιο ιδιαίτερη μεταχείριση και πιο εξειδικευμένα εργαλεία που να προσφέρουν πολύ καλή προοδευτικότητα στα φρένα και παραβολικά καλάμια. Συνεχίζω την πρωινή μου βόλτα περνώντας  ξανά και ξανά από το σημείο αλλά μάταια. Φαίνεται πως ο λάβρακας πήρε και την παρέα του μαζί φεύγοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Αλλαγή πορείας και κατευθύνομε προς τα δύο εμπορικά λιμάνια της περιοχής επιλέγοντας να κάνω κανα δυο γύρες κοντά σε έναν παραπόταμο που χύνοντας τα καφεδί νερά του έχει αλλάξει και το χρώμα της θάλασσας. Περνάω στο σημείο όπου η θολούρα ίσα -  ίσα που άρχιζε να χαλάει την διαύγεια των νερών προσμένοντας σε κάποιο χτύπημα. Πράγματι στην δεύτερη γύρα πάνω στην στροφή το κλίκερ για μια ακόμη φορά τσίριξε ευχάριστα. Αυτή την  φορά είπα να απολαύσω την μάχη αφήνοντας στην κυριολεξία τα φρένα του Tecota να κουράσουν το ψάρι απολαμβάνοντας την μάχη. Γι αυτό άλλωστε δεν ψαρεύουμε, γι αυτή την στιγμή, την στιγμή του καρφώματος και της πάλης με το ψάρι. Το ασημογκρί χρώμα ενός εναμισόκιλου λύκου ξενέρισε αρκετές φορές μέχρι που εξουθενωμένο μπήκε ήρεμα μέσα στην απόχη κι από κει στο ψυγείο μου. Κάποιες σαρδέλες ξενερίζουν κυνηγημένες από κάποια κυνηγόψαρα. Στην σκέψη μήπως σουλατσάρουν στην περιοχή μεγάλα γοφάρια αλλάζω τα τεχνητά μου σε απομίμηση ζαργάνας ευελπιστώντας σε κάποιο καλό γοφάρι. Μετά από δύο ώρες χαμένης συρτής και απολαυστικής βαρκάδας αρκέστηκα στα δύο λαβράκια. Το να είσαι ολιγαρκής στο ψάρεμα θαρρώ πως είναι προτέρημα. Με γεμάτα τα πνευμόνια μου ιώδιο και τις μπαταρίες μου που είχαν αρχίσει να ξετυλίγονται από την τρίμηνη αποχή μου από το ψάρεμα πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ένα γρήγορο καθάρισμα των ψαριών εκεί στον ντόκο και το μεσημέρι ήταν ο καλύτερος μεζές  για το φετινό τσίπουρο του Κεφάλα.
 Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Fish

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου