ΣΟΥΠΙΕΣ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΪΚΟ

Η περιοχή του Θερμαϊκού και συγκεκριμένα απέναντι από την Περαία μας έχει δώσει στο παρελθόν πολλά κεφαλόποδα και ιδιαίτερα τους μήνες Απρίλιο και Μάιο. Κάθε τέτοια εποχή οι σουπιές βγαίνουν μαζικά προς τον γιαλό για αναπαραγωγή και να εναποθέσουν τα αυγά τους. Με αφορμή τις νέες καλαμαριέρες Egixile baby  και  Sute με το επαναστατικό Keimura σώμα, πατέντα της Shimano,  που ήρθαν στην κατοχή μου και ήθελα να τις δοκιμάσω πήρα την τετράμετρη βάρκα μου μαζί με τον γιο μου και την ρίξαμε στην υποτυπώδη ράμπα της Περαίας, την μοναδική σε όλα τα παράλια του Θερμαϊκού κόλπου. Η περιοχή που επιλέξαμε να ψαρέψουμε σουπιές αποτελείται από φύκια και άμμο, ιδανική για τις σουπιές που δείχνουν κάθε χρόνο την προτίμησή τους, αφού σ αυτήν ζουν μικρά ψαράκια, καβουράκια και γαρίδες που αποτελούν το καθημερινό της πιάτο. Χάρις στο μοναδικό καμουφλάζ που διαθέτει παραμονεύει στον βυθό τα υποψήφια θύματά της αλλά και αποφεύγει τους επίδοξους κυνηγούς της.

 Αλλάζοντας την επιφάνεια του σώματός της πότε σε λεία και πότε σε τραχιά με μια μεγάλη ποικιλία χρωματικών αλλαγών, γίνεται ένα με το περιβάλλον. Όταν όμως κινδυνεύει αφήνει πίσω της το μελάνι της, δημιουργώντας ένα σκούρο σύννεφο με αποτέλεσμα οι διώκτες της να μένουν στα κρύα του λουτρού. Στην συνέχεια κρύβεται γρήγορα στις φυκιάδες, αλλάζοντας το χρώμα του δέρματός της. Έτσι παραμένει αφήνοντας τα πλοκάμια της ελεύθερα. Ότι κινείται στην εμβέλεια των πλοκαμιών γίνεται τροφή για την ίδια, αιχμαλωτίζοντάς τα με ιδιαίτερη ευκολία. Έχοντας άφθονες καλαμαριέρες στο  κασελάκι μου και με ένα καιρό ιδιαίτερα καλό με ένα ελαφρό βοριαδάκι να δημιουργεί ελαφριές ρυτίδες στην επιφάνεια κάτι που είναι απαραίτητο για το ψάρεμα της σουπιάς φτάνουμε στο επιθυμητό σημείο μετά από ταξίδι λίγων λεπτών. 

Ανοίγοντας το κασελάκι μου για μια στιγμή σαστίζω και μένω αναποφάσιστος για μερικά λεπτά, αφού η πληθώρα των τεχνητών δεν με βοηθά στο να αποφασίσω γρήγορα. Φανταστείτε τι τραβάει ο ερασιτέχνης ψαράς όταν μπαίνει σε ένα κατάστημα ειδών αλιείας που εκεί έχει να επιλέξει μέσα από μια πλειάδα από καλαμαριέρες διαφορετικών εταιρειών. Σίγουρα για να έχουμε εξασφαλισμένο το ψάρεμά μας δεν μπορούμε να πάμε για ψάρεμα της σουπιάς μόνο με δύο ή τριών ειδών καλαμαριέρες. Στα σύνεργά μας θα πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από καλαμαριέρες σε διάφορα σχήματα, σχέδια και χρωματισμούς, ώστε ανάλογα με την εποχή, τον καιρό, τον τόπο, την ώρα και τα ψάρια που κυκλοφορούν στην περιοχή και αποτελούν την τροφή των όμορφων αυτών κεφαλόποδων να χρησιμοποιήσουμε το πιο κατάλληλο σχήμα και χρωματισμό. Συνήθως βέβαια επιλέγουμε φωτεινά χρώματα τις φωτεινές ημέρες και σκοτεινά χρώματα όταν ο καιρός είναι μουντός.

 Όταν στην βάρκα μας ψαρεύουν πάνω από δύο άτομα, τότε έχουμε την δυνατότητα σε καθενός ψαρά την αρματωσιά να βάλουμε διαφορετικών σχημάτων και χρωματισμών καλαμαριέρες και να δούμε ποια από αυτά δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις. Τότε αφού σιγουρευτούμε αλλάζουμε με τις ίδιες καλαμαριέρες σε όλες τις αρματωσιές για να έχουμε πιο άμεσα και καλά αποτελέσματα. Επιλέγοντας αρχικά τα κλασικά χρώματα στην δική μου αρματωσιά, είδα σχετικά γρήγορα αποτελέσματα, ενώ στου Στράτου τα ψαράκια είχαν πράσινο, λευκό και πορτοκαλί, δίνοντας πιο αργά αποτελέσματα. Η αρματωσιά μας αποτελείται από μάνα διαμέτρου 0,40 έως 0,70mm, παράμαλλο διαμέτρου 0,25mm και ένα βαρίδι βάρους ανάλογου του βάθους που ψαρεύουμε. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά πως μπορούμε να κατασκευάσουμε την αρματωσιά μας. Σε ένα κομμάτι αόρατης πετονιάς μήκους 2 μέτρων και διαμέτρου 0,25mm κάνουμε στην μία του άκρη μια μεγάλη σχετικά θηλιά ώστε να περνά με άνεση ένα βαρίδι στρόγγυλο. Λίγο πιο πάνω, γύρω στα 40 εκατοστά από το βαρίδι δένουμε το πρώτο μας παράμαλλο, μήκους 30 cm και διαμέτρου επίσης 0,25mm. Στην ελεύθερη άκρη του παράμαλλου μπορούμε να δέσουμε απευθείας το ψαράκι μας ή κάποια μικρή στριφτοπαραμάνα που θα μας επιτρέπει να αλλάζουμε με ευκολία τα τεχνητά μας. Με τον ίδιο τρόπο δένουμε ακόμη ένα ή δύο παράμαλλα και κατόπιν κάνουμε μια θηλιά πάνω στην μάνα. Στην θηλιά αυτή που θα είναι πιο μικρή, θα προσαρμόσουμε την στριφτοπαραμάνα που θα έχουμε προηγουμένως δέσει στην κυρίως μάνα. 

Η κυρίως μάνα αποτελείται από πετονιά διαμέτρου 0,40 έως 0,70mm και μήκους ανάλογου του βάθους στο οποίο ψαρεύουμε. Συνήθως τυλίγουμε 50 μέτρα πετονιάς σε μια καρούλα μέτριας διαμέτρου, αυτό είναι αρκετό για να κάνουμε το ψάρεμά μας. Αφού λοιπόν φτάνουμε στο σημείο που έχουμε επιλέξει να ψαρέψουμε, ξεκινάμε από ένα βάθος 5 μέτρων περίπου και αφήνουμε το αεράκι να μας παρασύρει απαλά προς τα βαθιά. Το βάθος που τις ψαρεύουμε στην περιοχή αυτή, την συγκεκριμένη περίοδο είναι από 1 έως 20 μέτρα, από πού θα ξεκινήσουμε εξαρτάται από την κατεύθυνση των ανέμων και των ρευμάτων. Αν αυτά μας παρασύρουν προς τα έξω, στα ρηχά, τότε θα ξεκινήσουμε το ψάρεμά μας από τα βαθύτερα σημεία. Αν όμως μας παρασύρουν προς τα βαθιά τότε θα ξεκινήσουμε από τα πιο ρηχά σημεία. Ρίχνοντας την αρματωσιά μας στο νερό την αφήνουμε να πατώσει και να σχηματίσει μια γωνία 45 μοιρών με την επιφάνεια του νερού. Στην συνέχεια ανασηκώνουμε ελαφρά το βαρίδι ανεβάζοντας 1 έως 1,5 μέτρα. Με την κίνησή μας αυτή κάνουμε τα τεχνητά μας να κινούνται στον βυθό, προκαλώντας τις σουπιές να τα επιτεθούν. Μόλις δεχτούμε επίθεση σε κάποια από τα τεχνητά μας, θα το καταλάβουμε γιατί η αρματωσιά μας θα βαραίνει. Τότε με αργές αλλά σταθερές κινήσεις, χωρίς να χάνουμε χεριές κατά το ανέβασμα, φέρνουμε την σουπιά μέχρι την επιφάνεια. Εδώ σ αυτή την φάση χρειάζεται πολύ προσοχή καθώς το τεχνητό μας δεν διαθέτει βελόνες με αρπάδι και είναι πολύ εύκολο να ξαγκιστρωθούν.

 Για  αυτό τον λόγο για να μην χάνουμε ποτέ καμία, καλό είναι να κάνουμε χρήση κάποιας απόχης, ώστε να εξασφαλίζουμε τα θηράματά μας. Μόλις την αποχιάσουμε την κρατάμε για λίγο έξω από την βάρκα μας ώστε να αποβάλει το νερό και το μελάνι της από το σώμα της. Σε ένα κουβά που τον έχουμε σκεπάσει με ένα κομμάτι νάιλον κάνουμε ένα σχίσιμο που θα επιτρέπει να περάσει μέσα από αυτό η σουπιά. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε να λερώνουμε την βάρκα μας με τα μελάνια της και το μπουγέλωμα από τα νερά που εκτοξεύει. Η βάρκα μας παρασυρόταν αργά αργά  από τα ρεύματα και το ελαφρό βοριαδάκι και αυτό μας βοήθηγε τα μέγιστα στο συγκεκριμένο ψάρεμα. Οι σουπιές έρχονταν πότε με όρεξη πάνω στα τεχνητά μας, οπότε καρφώνοντας γερά πάνω στις ακίδες της καλαμαριέρας και πότε ανόρεχτα, με αποτέλεσμα να ξεκαρφώνονται μετά από δύο τρεις χεριές. Πάντως σε λιγότερο από τέσσερις ώρες είχαμε καταφέρει να δοκιμάσουμε όλα τα τεχνητά μας, με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα, αφού γεμίσαμε ένα μικρό ψυγείο με αυτά τα νόστιμα κεφαλόποδα.