ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΗΣ ΤΣΕΡΟΥΛΑΣ

Η τσέρουλα είναι ψάρι της οικογένειας των μαινιδών, της κλάσης των οστεϊχθυών. Μοιάζει πάρα πολύ με την μαρίδα και είναι ιδιαίτερα νόστιμη. Το σώμα της είναι μακρύ και λεπτό, ενώ το στόμα της είναι εκτεταμένο προς τα έξω και τα δόντια της μικρά.
Το χρώμα του δέρματός της είναι ανοιχτό γκρίζο, με χρωματιστές γραμμές κατά μήκος, το οποίο σβήνει στην κοιλιά με ασημόλευκο. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της τσέρουλας είναι η παραλληλόγραμμη βούλα κάτω από την έντονη πλευρική γραμμή και στο ύψος του ραχιαίου πτερυγίου. Το μήκος της φθάνει μέχρι και τα είκοσι εκατοστά, αλλά στα δικά μας νερά φθάνει τα δέκα έως, το πολύ, δεκαπέντε εκατοστά.

 

 

Το ψάρεμα

Η τσέρουλα είναι ένα παμφάγο μικρό ψαράκι που ότι κι αν δολώσουμε θα πιαστεί στα εργαλεία μας. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόση η λαιμαργία της, που ορμά ακόμη και σε αγκίστρια χωρίς δόλωμα. Τη συναντάμε όλες τις εποχές, αλλά κυρίως το χειμώνα που γιαλώνει στα ρηχόνερα. Την αναζητούμε συνήθως σε πάγκους με βάθος το πολύ εικοσιπέντε μέτρων, όπου συγκατοικεί με τους σπάρους και τα λυθρίνια.

Σε ένα τέτοιο πάγκο βρεθήκαμε με τον αδερφό μου Μανόλη, ο οποίος είναι σχετικά καινούργιος ψαράς και απ’ ότι φαίνεται εξελίσσεται συνεχώς, για να ψαρέψουμε λυθρίνια.

Στο σημείο φτάσαμε γύρω στις 09.30 καθώς είχα να διανύσω και την απόσταση Θεσσαλονίκη – Καβάλα. Ο Μανόλης είχε εν τω μεταξύ ετοιμάσει την βαρκούλα μας φορτώνοντάς την με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Επιλέξαμε να πάμε στον πάγκο που βρίσκεται ένα μίλι ανοιχτά από την Ν. Καρβάλη.

Η θαλάσσια περιοχή που εκτείνεται από την Ν. Καρβάλη έως την Κεραμωτή έχει αρκετούς πάγκους που κρατούν καλά ψάρια: λυθρίνια, σαργοί, γόπες, σκαθάρια, τσέρουλες είναι μερικά απ’ αυτά.

Ρίχνουμε τα εργαλεία μας δολωμένα με ολοζώντανη σωλήνα, καθώς εδώ στην περιοχή το καλύτερο δόλωμα είναι το συγκεκριμένο και μάλιστα υπάρχει άφθονο και ολόφρεσκο. Μόλις έφθασαν τα αγκίστριά μας στον βυθό, δέχθηκαν πολλά χτυπήματα- και οι δύο ανεβάσαμε από δύο εξαιρετικές τσέρουλες. Δεύτερη δολωσιά και τα τσιμπήματα το ίδιο έντονα, για μια ακόμη φορά όμως ανεβάζουμε τσέρουλες. Κι ενώ στην Τρίτη και στην τέταρτη φορά συμβαίνει το ίδιο, προτείνω στον Μανόλη να αλλάξουμε τις αρματωσιές, καθώς βλέπω πως θα διασκεδάσουμε πολύ με τις τσέρουλες και πως τα αγκίστριά μας δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν άθικτα από αυτές ώστε να πιάσουμε κάποιο λυθρίνι.

Νέες αρματωσιές

Επειδή τα εργαλεία μας είχαν μακριά παράμαλλα, αφού ο στόχος μας ήταν τα λυθρίνια δεν ήταν τα κατάλληλα για τσέρουλες. Έτσι έφτιαξα γρήγορα δύο αρματωσιές, όπου χρησιμοποίησα ενάμιση μέτρο πετονιά shimano speed master διαμέτρου 0,20mm για μάνα και για παράμαλλα πετονιά Asso super fluorocarbon διαμέτρου 0,19mm. Το στήσιμο της αρματωσιάς είχε ως εξής: στο ένα άκρο της μάνας έκανα μια θηλιά μεγάλη για να περάσει με άνεση το βαρίδι μου, είκοσι εκατοστά πιο επάνω από την θηλιά έδεσα το πρώτο παράμαλλο μήκους 15cm, το οποίο αφού έδεσα επάνω του ένα αγκίστρι Morigen Νο 8 κανόνισα το τελικό μήκος του παράμαλλου να είναι 10cm. Με τον ίδιο τρόπο έδεσα πιο πάνω και άλλα δύο παράμαλλα. Για βαρίδια χρησιμοποίησα Νο 4-5, αν όμως στην περιοχή που θα ψαρέψουμε διαπιστώνουμε την ύπαρξη ρευμάτων τότε μπορούμε να βάλουμε και μεγαλύτερα.

Απρόσμενη εμφάνιση

Κι ενώ ρίχνω για πολλοστή φορά, νοιώθοντας τα συνεχόμενα ψιλά τσιμπήματα στο καλάμι μου (τα πιράνχας τρώνε ασταμάτητα), αισθάνομαι ένα έντονο τράβηγμα και ο μηχανισμός δίνει λίγα φρένα. Αρχίζω να μαζεύω αργά και σταθερά με την μύτη του καλαμιού να αποσβαίνει τα κεφάλια του ψαριού, χωρίς να αφήνω περιθώρια χαλάρωσης. Από τα κεφάλια που κάνει το ψάρι, καταλαβαίνω πως είναι διαφορετικό από τις τσέρουλες. Σε λίγο ξεπρόβαλαν δύο τσέρουλες μαζί και στο τελευταίο αγκίστρι μια τσιπουρίτσα γύρω στα 350 gr. Άξιον απορίας είναι πως κατάφερε και πήρε σειρά από τις τσέρουλες που ορμούσαν σαν τρελές.

Κριτική και σχόλια

Ο Μανόλης για άλλη μια φορά, άρχισε να σχολιάζει τα περί της τύχης μου, ενώ εγώ τον αντέκρουσα, αναπτύσσοντας θεωρίες για αόρατες πετονιές και φαρμακερά αγκίστρια.

Ποιος ξέρει τι να έφτιαξε άραγε, μπορεί και να’ χει δίκιο, καμιά φορά ο παράγων τύχη παίζει σημαντικό ρόλο στο ψάρεμα. Με δύο ώρες ψαρέματος ο κουβάς έχει γεμίσει – ζυγίζει γύρω στα εννέα κιλά.

Έχοντας διασκεδάσει αρκετά (γι’ αυτό άλλωστε δεν ψαρεύουμε) αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Η γαλανή άρχισε να φρεσκάρει, καθώς ένα βοριαδάκι 3 μποφόρ άρχισε να φυσά στην περιοχή, αλλά το μικρό μας βαρκάκι δεν είχε να φοβηθεί τίποτα καθώς ο κυματισμός ήταν πολύ μικρός. Καθώς επιστρέφουμε αναλογίζομαι την ακαταμάχητη μαγεία που μου προσφέρει η γαλανή, που όμοιά της δύσκολα μπορεί κάποιος να συναντήσει. Ταυτόχρονα σκέφτομαι πόσα χάνουν οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την μαγεία αυτή, ίσως γιατί δεν τους δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία να την γνωρίσουν. Ποτέ όμως δεν είναι αργά.