ΟΙ ΣΠΑΡΟΙ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ

Τώρα που η θάλασσα ηρέμησε από τα πολλά πήγαινε-έλα των μικρών και μεγάλων σκαφών, τώρα που οι περισσότεροι ψαράδες έχουν ταχτοποιήσει τα αλιευτικά τους εργαλεία, αποθηκεύοντάς τα για την επόμενη καλοκαιρινή σαιζόν, εγώ επιμένω στην επαφή μου με την γαλανή και στο πιο υπέροχο χόμπι, το ψάρεμα.

 Ένα δροσερό κυριακάτικο πρωινό, βρέθηκα να ψαρεύω στην Θασοπούλα, ένα μικρό νησάκι απέναντι από την Θάσο που, ανάλογα με την εποχή και το σημείο, δίνει αξιόλογα ψάρια. Χωρίς προγραμματισμό για κάποιο ιδιαίτερο ψάρεμα και για κάποιο συγκεκριμένο είδος ψαριού, έτσι απλά, μόνο και μόνο για να χαρώ τη γλυκιά αυτή ηδονή που μου χαρίζουν οι στιγμές της ψαροσύνης, ξεκινώ παρέα με τα ξαδέρφια μου Θανάση και Δημήτρη από το γραφικό λιμανάκι της κεραμωτής. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε στο Β.Δ. άκρο της Θασοπούλα.

  Όπως προανέφερα η Θασοπούλα είναι ένα νησάκι απέναντι από την Θάσο, είναι ακατοίκητο και μόνο λίγα κατσίκια και λαγοί είναι οι μόνοι του κάτοικοι. Η μορφολογία του βυθού που το περιβάλει είναι λασποτραγάνα που ενώνεται με μεγάλα κομμάτια φυκιάδας και άμμου, από τους πιο αγαπημένους τόπου του σπάρου. Μετά το ρίξιμο της άγκυρας, ρίξαμε τις αρματωσιές μας.

 Έχοντας δολωμένα τα αγκίστριά μας με σωλήνα, μαύρο και γαρίδα, περιμένουμε τα πρώτα τσιμπήματα. Μετά από λίγη ώρα αναμονής δεν άργησαν τα πρώτα ανεπαίσθητα τσιμπήματα, που εξελίχθηκαν σε βίαια τραντάγματα, χωρίς να κάνουν διάκριση στις δολωσιές μας. Ανεβάζοντας όλο περιέργεια τις αρματωσιές μας, διαπιστώνουμε ότι έχουμε πέσει σε σπάρους. Για πολλούς ίσως ο σπάρος να είναι περιφρονημένος, καθώς, όπως είναι μικρός και κοκαλιάρης, ξεγελάει τους περισσότερους για την υπέροχη γεύση που έχει. Για μένα αποτελεί τον κατ’ εξοχήν κύριο μεζέ, τηγανητό σε καυτό λάδι με συνοδεία ενός πολύ καλού τσίπουρου. Εδώ παιδιά θα γλεντήσουμε αν πέσαμε στο κοπάδι, λέω στα ξαδέρφια μου, καθώς και οι δύο ξεψαρίζουν γεμάτοι χαμόγελα ικανοποίησης από ένα καλοζωισμένο σπάρο. 

Πράγματι το πανηγύρι δεν άργησε, με συνεχή και απότομα τσιμπήματα, που μερικές φορές μας έφευγε η πετονιά μέσα από τα χέρια, οι σπάροι ανεβαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Είναι πολύ διασκεδαστικό καθώς νοιώθεις τα κεφάλια που κάνει αυτός ο μικρός κοκαλιάρης κάτοικος του βυθού, δημιουργώντας την ανάλογη ατμόσφαιρα πάνω στην βάρκα με τα πειράγματα μεταξύ των ψαράδων. Αν και ο σπάρος μπορεί να ψαρευτεί με διάφορα εργαλεία, όπως με καλάμι, παραγάδι, δίχτυα κ.λπ. εμείς επιλέξαμε την κλασική καθετή. Η αρματωσιά μας αποτελείται από μάνα μήκους 1.50 μ. διαμέτρου 0,30mm και τα παράμαλλα, δύο ή τρία το πολύ, διαμέτρου 0,25mm και μήκους 15-20 εκατοστών. Τα αγκίστρια που χρησιμοποιήσαμε στην αρχή ήταν Νο 8, αλλά το μέγεθος των ψαριών, που αυτή την εποχή είναι ιδιαίτερα παχουλά, μας επέβαλε να αλλάξουμε και να χρησιμοποιήσουμε Ν0 5 ίσια μακρυκότσανα. Το βάρος του βαριδιού στο τέλος είναι ανάλογο του βάθους των ρευμάτων που επικρατούν στην περιοχή. Στην άλλη άκρη βάζουμε ένα στριφτάρι καλής ποιότητας και η αρματωσιά μας είναι έτοιμη να συνδεθεί με την μάνα που την έχουμε τυλιγμένη σε ένα πλαστικό καρούλι με πετονιά διαμέτρου 0,50mm, η οποία είναι ιδανική για αποφυγή μπερδεμάτων πάνω στην βάρκα. Πάντως καλού κακού έχουμε πάντα μαζί μας κι από ένα καλάμι καθετής γιατί όπως αποδείχθηκε και στην πράξη αν φυσάει πολύ έντονα τότε τα μπερδέματα θα είναι σίγουρα με την ρόδα.

 Ενώ με το καλάμι αποφεύγουμε τέτοιου είδους προβλήματα. Ο σπάρος ανήκει στο ίδιο γένος με το σαργό, την ούγενα και τον κακαρέλο. Έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, μόνο που ο σπάρος έχει σώμα περισσότερο πλατύ, λεπτό και πιο μικρό. Το μήκος του φτάνει συνήθως από 10 έως 20 εκατοστά το πολύ για τους παππούδες. Το χρώμα του έχει αποχρώσεις ασημογκρί και κίτρινο και ανάμεσα στο ραχιαίο και το ουραίο πτερύγιο έχει ένα μαύρο δαχτυλίδι. Ζει κοπαδιαστά, συνήθως κοντά στις ακτές, όπου τρέφεται με μικρά σκουλήκια, καλαμαράκια, εχινόδερμα, καραβιδάκια. Όταν χειμωνιάζει για τα καλά, παίρνει τον δρόμο για τα βαθιά. Αναπαράγεται από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο και γίνεται ιδιαίτερα παχουλός προς τα τέλη Νοέμβρη με αρχές Δεκέμβρη.

 Η διασκέδασή μας με το ψάρεμα του σπάρου κράτησε για αρκετές ώρες, χαρίζοντάς μας διασκέδαση ξεγνοιασιά και αρκετά ψάρια για να ταΐσουμε τρεις οικογένειες, μέχρι που το καταμεσήμερο θυμηθήκαμε πως έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Ήταν ένα διασκεδαστικό και συνάμα αποδοτικό ψάρεμα, από εκείνα που ξέρει να μας χαρίζει η γαλανή.